درد بسیار است امّا در جگر بسیارتر            حال و روزش می‌شود لحظه به لحظه زارتر

احتضارش، غربتش، دردش غم‌انگیز است، آه            لیک بر پای پسر جان دادنش غمبارتر

بر زمین پا می‌کشد، رنگش به زردی می‌زند            چاره وقتی نیست می‌پیچد بخود ناچارتر

هر چه نسل فاطمه دنـباله پـیدا می‌کـند            بیشتر از پیشتر هِی می‌شود بی‌یـارتر

قدر او را بارها می‌خواست آری بشکند            دشمن این سوره خود، هربار می‌شد خارتر

از گریبان می‌کشیدش تا که تحقیرش کند            کـربـلا در سامـرا شد قـابل تکـرار تر

آه، تا بردند در بزم شرابش گریه کرد            یاد خشکیده لب و چوبی که بود انگار، تر!